Jaren geleden kreeg ik een piano van een oude dame. Wat waren we blij met zo’n geweldig cadeau. Al snel werd een pianoleraar gevonden, die mijn twee zoons en mij thuis les kwam geven.
De lessen waren steeds weer een feest, totdat onze humorvolle pianoleraar werd getroffen door een afschuwelijke ziekte. Hij kwam nog één keer voordat hij overleed. We waren erg verdrietig, maar probeerden na verloop van tijd de geleerde wijsjes toch weer te spelen. Helaas was het plezier weg en aan een andere pianoleraar waren we nog niet toe. Zo bleef de piano ongebruikt.
Met pijn in het hart kwam ik na jaren zover, om afscheid te nemen van dit, door mij, zo geliefde instrument, waaraan veel dierbare herinneringen kleven. Geld wilde ik er niet voor hebben. Mijn wens was iemand er een plezier mee te doen, het liefste iemand die zelf niet in staat was een dergelijk instrument voor zijn/haar kind aan te schaffen. Er moest weer op gespeeld worden, daarvoor was de piano immers gebouwd?
Er werd niemand gevonden.
Groot was dan ook mijn vreugde toen ik in de krant een artikel las over Piamore. Wat een prachtig initiatief om tweedehands piano’s en vleugels in te zamelen en die te plaatsen in scholen, tehuizen, ziekenhuizen, op stations enz. Muziek verbindt mensen, brengt vreugde, geluk, maar ook troost.
Ik stuurde een mail en kreeg al snel een enthousiast antwoord van de oprichter en voorzitter van de stichting, Joëlle Doll. Na het aanleveren van gegevens en foto’s kwam na weken het verlossende mailtje: de firma Hoekema zou op zaterdag 23 juli weer kriskras door Nederland rijden om piano’s op te halen en ook ons in de route opnemen.
We werden door mevrouw Doll zelfs geïnformeerd over de tijd: half 5 ’s middags. Ze stuurde ons opnieuw bericht toen bleek dat e.e.a. uitliep. Geen probleem we waren de hele dag thuis.
Het werd later en later, maar rond acht uur stopte dan toch een enorme verhuiswagen voor de deur. De mannen waren om vijf uur die ochtend uit Friesland vertrokken, hadden zes piano’s opgehaald en moesten bij ons de zevende en laatste piano van die zaterdag van de eerste verdieping halen. Helaas bleek het vanwege begroeiing en een zwakke balkonmuur niet mogelijk om de verhuislift te gebruiken. Geen probleem, met bovenmenselijke kracht werd de piano via de trap naar beneden gebracht. Alvorens te vertrekken maakten de heren nog tijd voor een gekoeld alcoholvrij drankje en een gezellig gesprek. Diep respect voor deze mensen, die na een erg warme, loodzware werkdag van zo’n achttien uur niet eerder dan rond elf uur thuis moeten zijn geweest.
Als kers op de taart, liet mevrouw Doll me weten dat onze piano waarschijnlijk op een basisschool geplaatst zal gaan worden. Indien mogelijk zal ik hiervan nog enkele foto’s ontvangen.
Naar de hoeveelheid werk die de mensen van stichting Piamore verzetten, kan ik slecht gissen. Maar het moet een enorme organisatie zijn om alle piano’s te halen, op te slaan, te stemmen, bestemmingen te zoeken en ze uiteindelijk te plaatsen. Wat geweldig dat mensen hun kostbare tijd hieraan geven uit liefde voor de instrumenten en de muziek. Ik ben ze hier dankbaar voor en vind dat ik werkelijk geen betere bestemming had kunnen vinden.
Ik dank mevrouw Doll voor alle mails en informatie die ik mocht ontvangen en de heren van Hoekema voor het verrichte zware werk en hun niet aflatende zonnige humeur.
